Begira

Orain dela bi aste bost ikasle inguratu zitzaizkidan errefuxiatuei buruzko lan bat egin behar zutela eta nire iritzi-ikuspegiaz galdezka. Zergatik ukatu, deseroso sentitu nintzen, ez gaude ohituta gai krudel honen aurrean – beste gai askoren aurrean bezalaxe – aurpegia ematera. Begiak bai, begiak guztiok jartzen ditugu telebista eta argazki morbosoen aurrean; belarria jartzea gehixeago kostatzen zaigu; baina, aurpegia, aurpegia inork gutxik ematen du. Baietz erantzun nien, nola ez, ziurtasun osoz, baietz, izango nuela solasaldia beraiekin; hausnarketarako tarte bat hartu eta iritzia beste edonorekin partekatzea beti dela aberasgarria; besteentzat batez ere, norberarentzat zer esanik  ez.  
Urteak eta urteak eta urteak daramatza gaiak gaiztotuta; egia esan, gaia bera da gaiztoa. Lehen, garai batean, ez ginen izaten mundu zabalean existitzen ziren egoera lotsagarrien jakitun; orain, nola-hala, baina, gure artera iristen den ezagutzari existentzia ezabatzen saiatzen gara.
Begira harrapatzen gaitu egunerokoak, aurpegirik eman gabe. Erromatarren garaian esklaboak hiltzen zituzten; herritarrak begira egoten ziren; txaloka asko. Inkisizio garaian elizaren agindupean sorginak eraman zituzten Logroñon epaitu eta sutara, eta herritarrak begira, txaloka asko. Zibilizazioak, gizakiak, humanoak azken urte eta hamarkadetan aurrera egin duela esango du askok, baina…
Mediterraneoa eta Egeo Itsasoa hilobi erraldoi bihurtzen ari diren honetan, Idomeniko kanpalekuan gaixotasun aspaldi desagertuak zabaltzen ari diren honetan, herritarrak, zu eta ni, bai, zu eta ni, begira gaude, interes ekonomikoak eta politikoak arrazoi, erantzule eta aitzakia bihurtuz. Bitartean, herritarrak, zu eta ni, bai zu eta ni begira gaude.
Ikasleek solasaldia mugikorrean grabatu nahi zutela eta nahi banuen bizkarrez hitz egin nezakeela esan zidaten. Ez nuen zalantzarik izan: aurpegia eman  nuen.