Duela egun gutxi Serbiatik itzuli naiz, negua iritsi aurretik muga igaro nahi duten errefuxiatuen egoera zein den jakiteko.
Ibilbide balkanikoa bortitzenetako bat izatearen ospea du, eta hala dela egiaztatu ahal izan dut. Siriarrak, afganiarrak eta marokoarrak irrikaz zeuden Kroazia eta Hungariako mugak zeharkatzeko.
Poliziaren basakeriaren testigantzak, arrazakeria eta bide horietan bizi diren baldintza izugarriak ankerrak dira.
Baina gaur omenaldi bat egin nahi diet beraiengatik kezkatzen diren pertsona horiei. Bidaia honetan "No Name Kitchen" erakundearekin batera joan naiz. Mugimendu independente hau errefuxiatuei janaria edo arropa eskaintzeaz gain, haiekin aisialdirako tarteak pasatzeaz arduratzen da, ordu batzuetan bizi duten astakeria ahaztu dezaten.1
Boluntarioak, ingurune oso zailean hilabeteak igarotzea erabakitzen dutenak, indarkeria handikoa, non beren onena ematen duten, nahiz eta higadura emozional oso handia izan. Emakumeak, gehienak, eta oso gazteak, eskuzabalak, indartsuak eta gero eta ankerragoa den mundu honetan itxaropen pixka bat eskaintzen dutenak.
Isa Eguiguren
