Garai batean 100.000 euskaltzale biltzen ginen euskararen aldeko Nafarroako bestarik handienera. Gerora, 80.000ra jaitsi zuten kopuru magiko hura. Jendetza oraindik ere. 50.000ko taldea osatu omen genuen ondoren. Baina iragan igandean, Tuteran, 20.000 pertsona baino ez ginen elkartu.
Non eta Erriberan. Euskaldunak gutxiengoaren gutxiengoa diren lurraldean. Euskararen aurkako jarrerak inon baino azkarragoak diren tokian. Euskal Herri osoko euskaltzaleen babes eta sostenguaren premia larri eta etengabea behar duten lekuan.
Igandean, erran bezala, euskaltzaleen elkartasun olatua ez zen Tuteraraino ailegatu. Argia ikastolako zuzendaria triste mintzatu zen Euskalerria Irratian biharamunean egin zioten elkarrizketan. Lohi artean murgilduta egonen zen ziurrenik, eta tristeziak ez zion, nire iritziz, azterketa zorrotz bat egiten utzi. Eguraldi txarrari egotzi baitzion jende gutxi bildu izana.
Eguerdian eguraldia asko kaskartu zela erran zuen zuzendariak. Baina ez. Han izan ginenok badakigu bazkalorduan sekulako eguraldia egin zuela, eta euri tantak 16:30ak aldera hasi zirela erortzen. Ordurako, Tuterara joateko asmoa zuten guztiak Tuteran zeuden dagoeneko.
Bakarkako karta jokoan zeure buruari tranpak egitea da ondorioztatzea eguraldia dela Nafarroa Oinezera (igandekora zein aurreko urteetakoetara) gero eta jende gutxiago joatearen arrazoi nagusia.
Bistan denez, konpromiso politikoa ulertzeko moduak aldatu zaizkigu Nafarroan. Badirudi euskararen aurkako zartakoei erantzun jendetsuak emateko garaiak pasatu direla. Eta hezkuntza publiko-pribatu dikotomia nire ustez zitalak arrakala handia zabaldu duela ikastolen aldeko euskaldunen jarreretan.
Eta horregatik guztiagatik, pare bat buelta eman beharko dizkiotela Nafarroa Oinez bestaren ereduari. Ea hala den.
