Hokoke... hokoke... damun fi oroke. Lan hansaha lau adamuni" ari gara egunotan kantatzen Huerta de Peraltako langileen eguneroko mobilizazioetan. Guk halaxe itzuli dugu: "Nire eskubideak nire zainetako odola dira. Hiltzen banaute ere, ez ditut ahantziko". Hala moduko itzulpena izanen da ziurrenik, eta kantatzera animatzen garen bakoitzean zenbat ostiko ez dizkiogu arabierazko ahoskerari emanen. Langileek "Jo ta ke, irabazi arte" oihukatzen dutenean bezainbertze.
Baina berdin dio. Egunotan erakutsitako duintasun, elkartasun eta babes keinuek txikikeria horiek anekdota polit bilakatzen baitituzte.
Huerta de Peraltako langileen borroka gogorra izaten ari da. Ikaragarrizko esplotazioa eta prekarietatea jasaten ari zirelako hasi ziren antolatzen. LAB sindikatuaren babesa bilatu eta aurkitu zuten. Hitzarmen kolektiboan jasota dauden oinarrizko eskubideak eskatzen hasi ziren. Enpresak urtetan ordaindu ez ziena eskatzen hasi ziren. Eta enpresak kaleratzeekin eta zigorrekin erantzun zien.
Enpresak, gutxienez, 440.000 euro zor dizkie langileei. Berriz erranen dut: 440.000 euro. Batere lotsarik gabeko enpresari horiek aberasten ibili baitira langileak esplotatzen zituzten bitartean. Eta orain, langileak ahaldundu direlarik, beraiei dagokiena eskuratzea baino eskatzen ez dutelarik, enpresariak lotsagorritu ordez, harroputz agertu zaizkigu, beren enpresa eredugarria dela erran digute, beraiek demokratak direla eta gu biolentoak, beraiek zintzoak direla eta gu gezurtiak. Prekarietatearen bortizkeria estrukturala erabili duenak erran du hori, Foruzaingoaren bortizkeria fisikoa erabili duenak, epaiketa bat bertzearen atzetik galtzen ari denak.
Nafarroan badira nekazaritza enpresari asko hitzarmena bete eta lan eskubideak aintzat hartzen dituztenak. Baina Huerta de Peraltakoak ez dira halakoak. Eta horregatik egin behar zaie aurre, inoiz baino tinkoago, kazikeek gure herrietan tokirik ez dutela argi izan dezaten.
Eutsi lagunok!