Egun, oraindik ere, emakumeok bazterrean gara kontakizun ofizialean. Izan ere, nahiz eta
urratsak eman diren, urtez urte eraikitako patriarkatua ezin da egun batetik bestera desegin.
Hori dela eta, indarkeria matxistaren biktima izan diren eta bizirik dirauten emakumeei zor
diegu memoria kolektiboan dagokien tokia aitortzea. Erreparaziorako ezinbesteko bidea da
hau.
Memoria kolektiboa sortzen ari garen bitartean, emakumeok biolentzia sistemikoa pairatzen
jarraitzen dugu egunero. Horregatik, ezinbestekoa da gure ahotsak entzun eta hauei
sinisgarritasuna ematea. Beharrezkoa da egia, justizia eta erreparazioaren bidean urratsak
egiteko. Gertatutakoa errepikatu ez dadin egia azaleratzea funtsezkoa da, modu
ezberdinetan.
Izan ere, badakigu emakume* izate hutsagatik erasotzen gaituztela, batzuetan muturreraino
gainera, eta kolektiboa da honi erantzuteko daukagun tresnarik garrantzitsuena; badakigu
elkarrekin beldurrari aurre egingo diogula eta oraindik borroka asko egiteko dagoela.
Esan beharrik ez dago lan mundutik ere badagoela zeresana afera honetan. Sindikatua tresna
indibidual eta kolektiboa da lan aferei dagokienez, noski, baina ez horretarako bakarrik.
Sindikatuak kolektiboki antolatzeko espazioak eskaintzen dizkigu emakumeoi. Eta
emakumeok badakigu, inork baino hobe, ze indartsua den kolektiboaren indarra. Horregatik,
azaroaren 25 honetan ere, sindikalismo feministatik indarkeria matxistei aurre egiteko
hautua berretsiko dugu.