Tinduf-eko errefuxiatuen kanpamenduetara joan naizen guztietan, hurrengo tea beren etxean hartuko genuela agindu izan didate. Berdin gurera udan atseden eta bizi-poza hartzera etorri izan diren Saharako haur errefuxiatu guztiek. Denek, bakoitzak bere hitzekin, guk egindako apurra atzera nola eskertu adierazten dute horrela: beren etxean hartuta.
Eta “etxea” ez da harrizko basamortu baten orekari eutsi ezinda altxaturiko adreilu-sorta zatar hori, noski. Beren etxea itsasoari begira dagoela esaten dute zaharrek eta haurrek. Lehenek ez dute ahaztu nahi; bigarrenek ez dakite zer den itsasoa.
Mende erdia izango da laster etxegabetuta bizi direla, horrela bizitzeari hala deitzea badago, behintzat. Herrien autodeterminazioa horixe da: etxera itzultzeko eskubidea. Hori ere ebatsi die Espainiako Gobernuak, beste behin ere. Zaharrek ez dute barkatuko eta gazteek ez dute ahaztuko.