kantatu nahi izan dut bizitza. Kantua horrekin hasi ditut aurreko irrintziak. Imanolen doinuak, Amurizaren letra, Morauren kantuak ekarri ditut besteak beste. Heriotzari mintzo natzaio gaur ordea. Hamar egun dira gure lagun batek utzi gintuela, mendian. Agur esan gabe, betiko joan da oier. Eta hutsuneak mina dakar. Bere erabakia izan da, eta lur jota jarraitzen dugu; ezagun, lagun, etxeko eta auzokideok. Kolpea. Latza.
kantatu nahi nuke bizitza, baina ezin dut. BI ZI TZA. hitz larriz idazten dut. Argazkiak egiten dizkiot. Doinua jartzen diot. Atzera begiratu eta aurretik daukagunaz egin ohi dugu gogoeta. Irudiak. Memoria. Gogoetak. Kolorea zuribeltz bilakatu da. Musikaren doinuak abiadura galdu du.. eta ulertzen ez dugun mezu bat hedatzen da gure baitan. Harrapatuta gauzka.
Anariren Ametsen eraiste neurtua datorkit egunotan doinura, entzun dut, irakurri dut, pentsatzen jarri nau kantuak:
kantatu nahi dut bizitza idatzi dut, eta errepikatuko dut, kantatu nahi dut. Ozen, lasai, aldarrika, lagun, gozo, apal, belarrira edo eztarria urratu arte … kantatu nahi dut bizitza! merezi duelako.
Kantatuko dugu hala ere. Lagunekin, etxekoekin; lagunei, etxekoei, auzoari, gaztetxeko belaunaldi berriei, bere aitari, arrebari… kantatzeak min hau arinduko balu, sikiera.
