Txiki ginelarik ikasi genuen –irakatsi ziguten– helduek hitz egiten zuten bitartean adi eta enbarazu egin gabe egon behar genuela, eta norberari zuzentzen zirenean erantzun behar zela. Bitartean adi, isilik, gainontzekoei trabarik egin gabe. Errespetua zeritzoten. Hori zen egin beharrekoa, marrazten ziguten bidea eta arau aspergarria.
Zertzelada loditan, izate arinegia ikasbidea izateko, baina aurrez jarritako gizartearen arauen araberakoa indarrean.
Denbora pasa ahala ohartu ginen arauaren osagarriak falta zirela. Baimenaren balioa ikasi genuen eta norberaren barne hausnarketarena. Araua bera ere kolokan jartzeraino, bai eta bere zilegitasuna ere. Hortik aurrera halabeharrez bidea ez da bakarra eta norberak erabaki dezake nondik nora garatu nahi duen; galderari erantzuteko orduan adi egon bazara eta erantzuteko gai, probetxugarria izan da izatearen arintasun hori; aspertu eta probetxurik atera ez badiozu, ez ordea.
