Denok dakigu dezepzioa itxaropenari estu lotuta dagoela. Zenbat eta itxaropen handiagoa, orduan eta erraldoiagoa izan daiteke kamusada, matematikoki adierazita, zuzenki proportzionala. Dezepzioa ez da inoiz atsegina, baina filme edo jaki batekin gertatzen zaigunean, hurrengo filmak edo jakiak desagerraraziko digu utzitako zaporea. Pertsonekin gertatzen zaigunean, ordea, mingarria da —oso, batzuetan—, eta nekez desagerraraziko dugu; menturaz, denborak zertxobait apalduko digu.
“Halakoak dezepzionatu nau” pentsatzen dugu, gutxitan bururatzen zaigu, ordea, agian pertsona horrek eskaini nahi ez ziguna edo eman ezin zigunaren esperoan ginela gu. Nekez adierazten diogu elkarri bata bestearengandik zer espero dugun, eta, beraz, inor ez dago dezepzionatzetik libre. Askotan gure esku ez dagoenez kontrakoa, guk ere dezepzionatuko genuen inoiz norbait, gu beste batzuek dezepzionatu gaituzten bezala.
