Ikutzeko tubularra, esan zigun aitak. Gurpil baten goma besterik ez zen, gurpil itxuraz interesik gabekoetan txirrindulari profesionalek eramaten dituzten goma estu eta fina, baina “ikutzeko”, tematu zen. Neurtzeko bi behatzen artean, gogoratuko nintzela beti. Uste dut txirrindularia bera harritu egin zela pixka bat. Baina aitak, Espainiako itzuli haren etapa bukaeran, sentiarazi nahi zidan berak aitonarekin bizitakoa: bakarrik irratian entzuten zituen balentria handi horien protagonista baten ondoan egoteak sortutako sentipena. Pentsatzen dut beste batzuentzat kilikiei musu ematea edo buruhandien gona azpian sartzea bezala izango dela. Ez dut gogoan txirrindulariaren izena, baina atzokoa balitz bezala sentitzen dut aitaren interesaren intentsitatea. Atzo, Gorraizko helmuga baino lehentxeagoko lurbide tarte batean, berarekin gogoratu nintzen, “Ala Philippe!!” oihukatzen genuen bitartean. Frantsesak irabazi zuen Itzuliaren bigarren etapa. Egia esanda, ez dakit tubularrak eramaten dituzten gaur egun ere.