Eduardo Gil Beraren gaztelaniazko liburu bat erosi nuen joan den astean, Alde Zaharreko bigarren eskuko liburudenda batean, eta, gauzak zer diren, egun horretan berean ikasi nuen, lagun baten bidez, Jokin Muñoz nobela berria argitaratzekoa dela. Sin tocar el suelo izenekoa. Espainolez idatzia, alegia.
Eleberria martxoaren 30ean hedatuko da liburudendetara, baina ebook formatuan lagin bat irakurgai dago dagoeneko. Han, liburuari egin dion sarreran, Edurne Portelak dio nobelan berean azaltzen dela zergatik erabaki duen Muñozek hizkuntza literarioa aldatzea. Horrek, bistan dena, nire jakin-mina eta irakurtzeko gogoa areagotu bertzerik ez du egin. Ikusteko dago, halere, aldaketa betiko ote den, baina hala balitz, pena litzateke euskarak bertze idazle bat, eta ez nolanahikoa, galdu izana.
Aste hauetan, zenbait elkarrizketatan, euskal literaturan gaiztoak garela irakurri dut; gaiztakeriaz jokatzen dugula elkarrekin, boxeoaren arauak aplikatuta. Ez nago ados. Izatekotan, doilorrak gara, zitalak; gaiztoa izateak ausardia eskatzen baitu. Orobat, arrunt topiko gorrotagarria da gurea kultura txikia delako ideia. Baina tamainarekin deus ikustekorik izan gabe, maiz aski estua izaten da, itogarria izateraino bere aho batezko kontsentsuetan eta bere doilorkerian.
Euskarak galdu dituen Gil Beraren balizko itzulpenak gogoan ditugun bitartean eta Muñozen arrazoiak irakurri bidenabarkoan, noizbait gogoeta egin beharko dugu ihesak zer dela-eta gertatzen diren ulertzen hasteko.
