Gure belaunaldiko ikasleoi gurasoek mito itxaropentsua tatuatu ziguten burmuinean:
bukatu ezazu unibertsitatea nota onarekin eta ikasi duzun horretan lan egin ahal izango duzu.
Eta, nik behintzat, gurasoei amen.
Institutuko orientatzailearen testek mediku izango nintzela iragarri zidaten. Eta nik, haien esanetara, osasun zientzietako batxilergoa ikasi nuen. Fisika, Kimika, Mate eta Biologia.
Egun batean eta kasualitate hutsez, plastikako irakasle genuen Gemarekin hitz egiten gelditu nintzen gelan. Eta berak argi eta garbi esan zidan: Iker, zuk izugarri disfrutatuko zenituzke Arte Ederretako ikasketak; hori bai, ez pentsa bizitza osorako lanpostu egonkorrik lortuko duzunik; zure bizitza kaotikoagoa izango da, baina baita askoz ederragoa ere.
Bere hitz hedonistei kasu egin eta Arte Ederren fakultatean eman nuen izena.
Gemarekin hitz egin eta 11 urte pasa direnean, behin baino gehiagotan etortzen zaizkit bere hitzak burura.
Noticiaseko artikuluko lehen esaldiak zera zioen: 3000 tituludun gazte ateratzen dira urtero unibertsitatetik lan-merkatura. Nora, eta lan-merkatura.
Gure gurasoek eraiki zuten mito hura plastikako irakasle batek eraitsi zidan niri. Unibertsitate osteko egoerak nire belaunaldiko gazte askori.
Nerabe nintzela, artea eta kaosa aukeratu nituen. Eta gaur, euskalerria irratirako lehen irrintzi hau beste hainbat irrintzi kaotikoren lehenengoa dela esatera etorri naiz.
