Lehendabiziko iruzurra: mundua bitan banatzen dugu etengabe. Ona eta txarra, ni eta zuek, gu eta besteak, gorputza eta espiritua, gizona eta emakumea, euskaldun zaharra eta berria, hemengoa eta kanpotarra, emozioak eta arrazoiak.
Bigarren iruzurra: Barrukoa da gurea, zintzoa, benetakoa, naturala, bide erakuslea. Beti. Kanpokoa, aldiz, gezurra, mehatxua eta arriskua. “Barru-barrutik ateratzen zait” edo “bihotzez” esateak, adibidez, azken hitzaren balioa du.
Zurrunbilo etengabe eta aldakorra da kanpotik-barrura, barrutik-kanpora. Zaharrak esango zuen bezala, dena kanpoan jaioa da, hor da sorburua. Berdin teknologia, hizkuntza edo sentimenduak.
Bertolt Brecht zorrotzak idatzi zuen: malkoak minetik datoz, baina minak malkoetatik datoz ere. Edo Thomas de Quincey idazleak beste moduz esana: Gela atseginak, ez al du negua poetikoagoa egiten? Eta neguak, ez du gelaren poesia indartzen?