Zaila da azaltzea zer sentitzen duzun errefuxiatu-kanpamendu batera sartzen zarenean.
Chios uharteko kanpamendua lehen aldiz ikusten dudanean, irudiak telebistan ikusi ditudala sentitzen dut, baina gauza batzuk ezin dira transmititu.
Esate baterako, usain trinkoa eta gogorra baina ezta errefuxiatuen duintasuna eta elkartasuna ere.
Gezurra badirudi ere, barre eta zorion uneak ere badaudelako hainbeste miseriaren artean.
"Itsas Salbamendu Humanitarioa" Gobernuz Kanpoko Erakundearen klinika xumeak, Aita Mari erreskate-ontzia sostengatzen duenak hain zuzen ere, afganiarrak, siriarrak, eritrearrak edo somaliarrak artatzen ditu Greziako uharteko kanpamentu honetan. Azken berrien arabera, hango gobernuak ia denak deportatuko ditu Turkiara.
Lehen ministroak, lasaitasunez, dio migrazio-krisia amaitu dela herrialde honetan.
Bitartean, Atenasera irits daitezkeenentzat kanpamentuak ixten ari dira, eta janaririk eta etxebizitzarik ez dutenez, gehienak Albania, Mazedonia edo Bulgariako ibilbide arriskutsuak oinez hasi dira egiten.
Gainera, uharte honetako kostaldera iristen saiatzen direnak, Greziako poliziarekin topo egiten dute, eta Turkiako uretara itzultzen dituzte, lurraldean errefuxiatuak sar ez dadin.
Beraz, telebistek ere ezin dizute erakutsi horrelako egoeren aurrean, bat argudiorik gabe geratzen dela Europa ziztrin hau defendatzeko.