Miguel Beroiz ari da hizketan Jon Alonsoren 'Hodei berdeak' nobelako orrialdeetatik. Duela hamabost urtetik eskura eduki arren, asteburu honetara arte ez dut irakurri se-ku-la-koa iruditu zaidan eleberria: 1960ko hamarkada Iruñean, CIAko agente ohi bat, Munich-eko bilkura, ETAren lehen ekintzak, frankismoaren kontra zerbait egin nahi duten EAJko kideak. Haietako bat Miguel Beroiz, "ni ez naute gehiago engainatuko" esaten, zerbait egiten saiatzen zen bakoitzean partiduaren maniobrekin oztopo egin ondoren trantsizioko karta-banaketak erre-erre egindako abertzalea.
Garai baten erretratua da, baina baita aparatu politikoek oinarrietako militanteekin izan ohi duten jarrerarena ere. Eta bigarren hori, bulego politikoen dirigismoa, gai guztiz atenporala da.
Bermerik ba al daukagu, izan ere, aurreikusteko kolore bateko edo besteko partiduek ez dituztela manipulatuko gure askatasun nahiak beren interesen arabera? Handirik ez, nire irudiko. Horregatik, batzuetan, harritu egiten naiz alderdiei txeke zuriak sinatzeko herritarrok daukagun erraztasunarekin.