Erranen nuke ez dudala inoiz heriotzaz idatzi. Kontzeptu gisa, diot. Pertsona honen eta bertze haren heriotzaz, bai; edo pertsonen heriotzak dakartzaten injustiziez ere bai. Baina inoiz ez norbanako guztiei nahitaez etorriko zaigun bukaera malapartatuaz. Gai hori saihesten baitut. Ez dut horretaz hitz egin nahi.
Baina, oraingoan, Herio hiruzpalau metrora pasatu zait, eta ezin izan dut ezikusiarena egin. Lantokian nigandik gertu esertzen zen lankide gazte bat hil egin da, eta neuk min handia sentitu baldin badut, ez dut imajinatzen ahal harengandik ni baino gertuago zeudenen mina nolakoa den.
Lagun batek erronka bota dit, gaiari buelta emateko, ez lotzeko tristurarekin. Eta bai, nahi bai, baina minutu bateko manifestu hau txiki gelditzen da minutu gutxi batzuetako bizitzari akabera ematen dion zera infinito horrek alderdi onik baduela frogatzen saiatzeko.
Hartara, halakoetan, topikoak dira kontsolamendurako botika eraginkorrenak: aizue, bizi; hil arte bizi.
