Iragan astean zartako ederra jaso genuen Nafarroa Garaiko euskaldunok, erran nahi baita Nafarroa Garaian euskaraz bizi garenok. Ez dizuet nik horren inguruan deus berririk kontatuko. Zaharra baino zaharragoa baita gure Nafarroa zoragarri honetan euskaldunok egurra jasotzeko dugun ohitura.
Oraingoan urrats bat gehiago egin dute, urrats luze eta pisutsu bat gehiago, euskara erdaldunen begi bistatik eta belarri entzutetik uxatzeko enpeinu zital horretan. Baina deus berriririk ez. UGT sindikatu eskuindar espainolistak urte mordoa darama euskara aintzat hartzen duten lan deialdi publikoen aurkako helegiteak jartzen. Eta epaitegiek urte mordoa daramate haren erritmoan dantzatzen.
Baten bati irakurri diot azken zartako honi erantzuteko, nolabait, borroka molde berriak asmatu behar ditugula, betikoa eginez betiko emaitza lortuko dugulakoan.
Eta ados, let's go ekimen eta plan berriak martxan jartzera. Baina horiek asmatzen ditugun bitartean, egin ditzagun bederen garai batean egiten genituenak, ez?
Garai batean, Euskara Kultur Elkargoa izeneko fundazio bat existitzen zen, gatazka juridikoan borrokatzeaz gain, pedagogia egin eta nazioarteko babesa bilatzen zuena. Nork hartu zuen haren lekukoa?
Garai batean, hizkuntz eskubideen alde milaka eta milaka nafar mobilizatzen zituen Oinarriak izeneko plataforma bat zegoen, Nafarroako arazoei Nafarroatik erantzuten ziena. Nork hartu zuen haren lekukoa?
Borroka molde berriak beharko ditugu. Nola ez. Baina ni zaharruno samarra nauzue, eta, zer nahi duzue erratea, molde zaharren falta ere sumatzen dut.
