Katalunia, Katalunia, Katalunia. Zeinen interesgarria den Katalunian gertatzen ari den guztia, aizue. Zenbat krispeta jan ditugun minutuz minutu aldatzen ari den egoera interesgarri horri begira.
Eta halako erakarpen indarra du Kataluniak, Nafarroan bizi garela ahanzten baitzaigu maiz. Neuri, bederen, gertatzen zait. Zorionez, Ana Beltran bezalako pertsonaiak existitzen dira, Katalunia eta Nafarroa modu maltzurrean lotzeko gaitasun paregabea dutenak.
Aurrekoan elkarrizketa txiki bat egin zidaten Hamaika telebistakoek, dagoeneko zaharrunoa dirudien Iruñeko haur eskolen aferaz. Gure familia euskaldunak jasandako bazterkeria kontatu nuen berriz ere, eta galdetu zidatelarik zer egin behar den lehengo egoera baztertzailera ez itzultzeko, niri berehala atera zitzaidan lortu behar dugula UPNk botere instituzionala ez hartzea.
Gero pentsatu nuen agian hobe zela nire haur politen inguruko kontakizun hura UPNren izenarekin ez zikintzea. Baina, zer arraio! Ezin dugu albo batera utzi gorroto gaituzten horiek erakundeak berriz hartzen badituzte gure bizitza zaildu baino ez dutela eginen.
Lo samar dugun kaleko mugimendua aktibatu behar da, bai, baina Javier Esparza, Maria Txibite, Ana Beltran eta halakoak gaiztakeriak egiteko gaitasun handirik gabe utzi nahi baditugu, nahitaezkoa dugu lubakiaren bertze aldean dauden alderdiak botoz jostea.
2019ko maiatza ez baitago hain urruti.
