Aurreko batean, Nafarroako Parlamentuko Hezkuntza Batzordean izan nintzen, Biurdana institutuak dituen espazio arazoez mintzatzen.
Gure agerraldia bukatuta, mikrofonoak itzalita, UPNko parlamentari Carmen Gonzalez hurbildu zitzaigun, jokaldia komentatzera. Adeitsu etorri zen, noski. Baina bere iritzietan irmo. Eta, bertzeak bertze, erran zigun gaizki ohituak garela denok; ikastetxeek ez dutela zertan gure etxe ondoan egon; nolabait, ez dela bertze munduko deus eskola urruti batera joan beharra.
Ziur naiz gertatu izan zaizuela inoiz. Aitzinean duzuen solaskideari begietara begiratu, bai, eta bere hitzak entzun ere bai, baina aditu ez, burua bertze nonbaiten duzuelako.
Bada, horixe bera.
Iruñeko Udal Ikastolan ikasteko zortea izan bainuen. Ermitagañan bizi izanda, Donibaneko bajera batzuetan hasi nuen ikastolako bidea. Gero, Antsoaingo barrakoietara eraman ninduten. Ondoren, Misericordia etxera; bai, ongi entzun duzue, Misericordia etxera. Laugarrenik, Donibaneko ikastetxe luzanga batean izan nintzen. Eta, azkenean, Amaiur ikastola berria egin ziguten Iturraman.
Bai, Iruñeko euskaldunok eskola etxe ondoan izateko ohitura txarra izan dugu.