Euskalduna naiz eta haserre nago. Harro ere banago, egia esan, baina gaurkoan batez ere, haserreak bereganatu nau. Herriraren kontrako kolpeak mindu nau ni ere, beste aunitz bezala. Sarekadak ustekabean harrapatu banau ere, aitortu behar dut sakonean, nihaur ere atzematen ari nintzela espainiar estatuaren ikuspegitik deus berririk ez zela, ez duelako deus berririk ikusi nahi. Ustekabeak baino, sakoneko uste horren baieztapenak haserratu nau. Ez nuelako sinetsi nahi, pentsatu nahi nuelako, nolanahi izanik ere, aldaketaren bat gertatuko zela espainiar estatuko botere esparruetan.
Egia esan, aldaketak gertatu dira, baina ez bideak irekitzeko, gehiago ixteko baizik. Orain, espainiar estatua lehen baino beldurtuago dago. Catalunyaren beldur da, bistan denez, baita Euskal Herriaren beldur ere, jakin badakielako ezin digula ezer ere eskaini. Atxekimenak lortzeko eskaintzarik gabe, errepresioa nagusi. Estatua ahultzen ari da horrela, baina hemezortzi lagun eraman ditu, berriz ere, eta ez dakigu noiz lortuko dugun errepresioaren soka haustea. Horregatik haserre nago. Eta proposamen bat egin nahi dizuet: bil ditzagun gure haserreak egoera berria ekartzeko gai izanen den haserre erraldoia osatzeko.