Joan zen martxoaren 8a eta berarekin batera, urtebeterako bai gutxienez, askoren aldarrikapen berdinzaleak. Zuzentasun politikoak bizi gaitu eta ikastolako berdintasun-tailerretan ikasitako manuala betetzen dugula iruditzen zait. Badakigu zer esan eta nazioarteko egunak aukera paregabea eskaintzen digu lezioa ondo ikasia dugula erakusteko.
Ebaluazioa gainditu eta oporrak beste urtebetez, erdi-aroko gizonen batek bikotea hil duenean salatzera mugatuko gara, asko jota. Barka pesimista banaiz. Pesimistago jarriko naiz: badira martxoaren 8ko examinera ez aurkeztea erabakitzen dutenak ere. Ez dela beraien kontua, ze lata, noiz hitz egingo dugu dibortziatu ostean karabanan bizitzera joan behar izan duen Antonioz, Lorentzoz edo Joxe Mariz. Horietaz ez ei dute hitz egiten feministek. Eta kontra egitean, eztabaida muturren aurrean lehertzen zaienean, ttu egin, barrabilen inguruko aipuren bat eta segi.
Denok uste dugu garela aurrerakoiak, ezkertiarrak, progresistak eta putoamoak matematiketan. Baina genero-berdintasunaren gaia ateratzen denean -beste problematika batzuekin ere gertatzen da, noski- agerian geratzen da onenera agente doble gisa funtzionatzen dugula, gure feudotxo barregarria haginez eta ozpinez babesten. “Behintzat koadrilan gaia atera da, eztabaidatu dugu, ez da gutxi” zioen ni baino baikorragoa den lagunak. XXI. mendean, halako kontsolamenduak.