"Benetako" negua izaten ari da: elurra eta hotza, hotza eta hezetasuna. Ederra dago paisaia; ederrak mendiak, zuhaitzak, larreak, egunsentiak eta ilunabarrak. Ama lurrean, atsedenaldia hartuz, bizitza gelditzen da apur batean. Ez gurea, berriz; ezer suertatuko ez balitz bezala, ustez dena egiteko indarrak izanen bagenitu bezala, betiko erritmoarekin jarraitu nahi dugu; hiriburuan batez ere, ez hainbeste herrietan, non jakinduria zaharraren apurrak dirauten, omen.
Eta deserosotzat jotzen dugu horrelako negua. Urte luzeetan zehar, gauza asko ikasi du gizakiak, erosoago bizi ahal izateko; beste asko, berriz, ahaztu. Gure erritmoa naturarenari zertxobait gehiago egokitzea ez legoke txarra, bai egunerokotasunean, baita ekoiztu eta kontsumitzeko eratan ere.
Bestela, lasai: udaberria helduko zaigu eta, berarekin batera, ama lurra ere ernatuko da; gure ezerosotasunak desagertzen joanen dira.
Baina, gero, berriro, uda: kristoren beroa, lehortea, euliak… horrela ezin da bizi! Ai ene, hau desastrea!
