EGUNEROKO bat idaztea historiarik ez izatearekin parekatzen du Tomás Segoviak Denbora besoetan nota-koadernoan. Niretzat, historia hori berreskuratzeko modu bat da idazketa autobiografikoa zein poetikoa.
Zaurien sendatze bat, non, memorian solte ziren uneak hedatu berriak diren jauntzien gisan txirikordekin estutzen diren. Denborak bakoitza bere lekuan jartzerik ez badu, literaturak egin beza. Erran gabekoek osa dezatela berriz ere errepikatuko ez direnen sekuentziak.
Erranak erran,
erranak erran,
erran gabekoekin
huts egindako bokalekin
kamustutako eleekin
ihes egindako adierazpideekin
osatuz goaz
errandakotik
erran nahiko genituzkeenetara
zintzilikatutako adar kate ilunpe zintzilikari,
izenik gabeko hirien postalak
Erranak erran
erranak erran
erran gabekoetan ezkutatzen dira
silabarik zaporetsuenak,
desira ezkutu eta gozoangarrienak,
hitz orotik haraindi direnak,
errateko salbagarriak diren
bakanetarikoak.
Iraganak zirriborratu diezagun etorkizun baterako aterpea, garraztasunera berriz ere kulunkatuko ez gaituen pausoa.