Iñigo Astiz
Pentsatzen dut segurtasun kamarek
hartuko zutela zure jainko gihartsuen
aurkako duelu pertsonal txikia, baina
gero inori lapurretarik egiterik otu ezean,
galdu egingo dela betirako Zeusen
bularraldetik garaituta begirada lurrera
apartatzeko egin duzun keinu dotorea,
eta penaz hartu dudala aitortu behar,
nahiz erakutsi didan oraindik badugula
tarte hori gizatasunerako, ahazturarena;
inguruak eta belarrira hain gozoki
mintzo zaigun audiogidaren ahotsak
bestelakorik esan arren, hori badela
askatasunerako nahikoa espazio.
Dena dela ez da hori garrantzitsuena,
horri buruzko ezer esan ez dizudalako,
bi urratsetan lau mende aurreratzearen
plazer ezinbestez zaintzapeko eta bihurria
ez zapuztearren, pozik baikabiltza,
eta hori da egia, Babiloniako piezetatik
Egiptokoetara saltoka eta tarteka
museoa eraberritu zuen arkitektoa entzunez
II Mundu Gerran bonbek eraikinari
eragindako kalteei buruz hitz egiten,
sineste bidean jadanik inozoki
denborarena sarrera truke desegin daitekeen
beste gezur horietako bat baino ez dela,
harik eta exit seinaleak eta gero souvenir dendak
hiri oraindik ezezagun honetara jaurti gaituen arte,
elkarrekin eta gazte oraindik bai, baina -jadanik
audio gidaren azalpenik gabe- mundu
berriegi honetan lehen baino galduago sentituz.