Ez da oso kazetari trebea izan behar larunbateko erreskatearen ondorengo galdera bikoitza egiteko: batetik erreskateak ekaitza baretuko duen eta, bestetik, nork ordainduko duen ehun mila milioiko kreditua: bankuek edo guk, guztiok. Momentuz badakigu kredituak estatuaren bermea duela eta, beraz, abal-emaile egin gaituztela.
Ekonomiaren martxa konfiantza eta seriotasunari dago lotua. Eta hori arazo handia da Espainiarentzat. Ez da oso serioa erreskate egunean Raxoik hitzik ez esatea, eta ekaitzaren erdian Poloniara joatea, futbol partida bat ikustera.
Baina badira estatu baten seriotasuna zapuzten duten beste adibide larriago batzuk: hazkunde ekonomikoaren eredua, iruzur-maila handia, politikariek dimisioa emateko duten zailtasuna, erregearen ibilbidea, gezurretan oinarritutakoa; eta zer esan Dimar epaile-buruaren lotsagabekeriaz. Hau guztia eredugarritasunetik eta seriotasunetik oso urrun dago.
Espainia markak ez du saltzen, hori argi dago. Galdera da bankuen erreskatea burua altxatzen hasteko aski izanen ote den. Nago Espainiak bestelako erreskatea behar duela, erreskate etikoa. Hori noizko?
