Aitor Etxarte
Orain kalea aseptikoa bihurtzeko borondatea dago. Non dira kaleari kaletartasuna ematen ziotenak? Desagertu dira baso usaina kalean zabaltzen zuten zurginak, tailerretatik sortutako ahotsak, balkoitik balkoirako solasak, ijito eta paioen marmarak, erriberako etorkinen jotak, haurren txilioak. Etxeetatik kalera egindako bizitza makaldu da, kalean kalerako zena paralizatu.
Orain kalea, zer baino gehiago, pasabidea bihurtu da. Hor dira Merced kaletik etengabe Diputazioko bulegoetara edo apezpikuaren aparkaleku pribatura doazen kotxeak, Hizkuntza Eskolara joan-etorri azkarra edo oso-azkarra egiten dituztenak, turisten talde nagiak katedraleraino bidean eta astebururo gaupasaren turismoa eginez txokoak baldartzen dituztenak.
Kaletartasun berria bizilagunen anabasa atseginarekin baino, bideo zaintzarekin lotzen dugu orain, simontxoen agerpen itogarriekin, seguritatearen obsesioarekin. Nor eta gu erabateko seguritatearen miseriak pairatzen dugunok. Kale guztietan den bizilagun salatariari gehitu zaio orain Euskal Jai zen horretan jarriak dituzten bideo kamara ugariak. Begirada urdina da beraiena, itsaskorra, salataria.
Joan Margaritek beste begiradak gogoratzen ditu, atseginagoak, kaletarragoak:
Mutiko bat nintzen irratitik maitasunezko abestiak
entzuten zituena, eta ez zegoen ezer
atseginagorik emakumeak begiratzea baino.
Hura zoriona
haien gorputzeko lainoa kaleetatik
eta haiek biluzten nituen amets sarriak.
[audio http://euskalerriairratia.files.wordpress.com/2010/01/aitor-etxarte-2010118.mp3]