Izaro Arroita
Itsasoak irentsi zuen emakume animo haren gorpua. Ez zuten sekula inolako aztarnarik aurkituko. Izango zen errudunik, behar bada, baina ez detektiberik, zergatiaren bila. Ez zuten galderarik egingo; susmorik hartuko.
Arrastorik utzi gabe galdu baitzen itsasoaren sabelean. Inork ez zituen inoiz esan izan zitzakeen hitzak idatzi; eta ez zituzten inon bere ametsak eta asperraldiak grabatu. Gutxi gora behera ezagutzen zutenek pentsatuko zuten agian alde egin zuela norabait. Eta azkenean, denborarekin, halabeharrez, ez zen itzal ere izango inoren ametsetan.
Urak eta ahanzturak irentsi zuten emakume anonimo haren gorpua.
Eta inoiz, inork itsasertzean maskor bat aurkitu eta belarrira gerturatuko balu, ez luke haren ahotsik entzungo.
Eta inoiz, inork itsasoak irentsitako emakume anonimo bati buruz idatzi nahi izan balu, asmatu egin beharko luke ezinbestean.
Izan ere, urak markak egiten ditu, baina ez dago ura markatzerik.
[audio http://euskalerriairratia.com/wp-content/uploads/2010/10/arr086831.mp3]